وزآن پس جهاندیده کوش سترگ
رها کرد راه بد و خوی گرگ

چو برگِرد آن پادشاهی بگَشت
به فرمان او شد همه کوه و دشت

ز هر کشوری ساو و باژ آمدش
که هر ماه گنجی فراز آمدش

ز مغرب سوی قرطبه بازگشت
به آرام بنشست و دمساز گشت

به چیز کسان در نیاویختی
نه با کودک و با زن آمیختی

اگر داد جُستی کسی زانجمن
همه داد دادی میان دو تن

همه ساله دور از بد بدگمان
شده زیر دستان او شادمان