به صبا پیام دادم که ز روی مهربانی
سحری به کوی آن بت گذری کن ار توانی

چو رسی به آستانش ز ادب زمین ببوسی
ز من ای صبا پیامی بدهی بدو نهانی

سر زلف مشکبارش به ادب مگر گشایی
ز نسیم زلف بویی به مشام ما رسانی

گر با خردی و زنده جانی
بر کن دل از این جهان فانی

آب رخ دین خود چه ریزی
از آتش شهوت جوانی

آتش در زن به هر دو عالم
خود را مگر از خودی رهانی

گر باز رهی زهستی خود
خود را به خدای خود رسانی