ز عالمش چه خبر آن که او پریشان نیست
ندیده لذت سر ما تنی که عریان نیست

سفال خانهٔ ما بشکند سر فغفور
که مور کلبهٔ ما کمتر از سلیمان نیست

چو باده خون جگر نوش و ذوق را دریاب
چه نشئه ها که در این آب صاف پنهان نیست

مرا در آینهٔ دل نمود جانان عکس
که هیچ آینه را تاب و طاقت آن نیست

به خاک پای تو در دل چه گوشه ها خالی است
گمان مبر که در این خانه جای مهمان نیست

به هر خیال چو معنی سراسری رفتم
کدام سینه که از داغ او گلستان نیست؟

به غیر یار سعیدا در این سرای خیال
همیشه کیست که از کرده ها پشیمان نیست؟