آن که خوانی نام او نفس بهیم
در حقیقت اوست شیطان رجیم

نیست در عالم عجایب تر ز نفس
نیست یک ساعت به حال مستقیم

در دمی مردی خدادان می شود
در دمی بدتر ز شیطان رجیم

چون ببیند مرده ای را می برند
می گدازد همچو مویی او ز بیم

می شود تن خسته و دل مضطرب
لرزه در اعضاش افتد چون نسیم

با کسان گوید که در راه خدا
با فقیران نان برآرید و حلیم

روی سوی حضرت حق می کند
کای خدا دستم بگیر و ای کریم

ناله و زاری و افغان می کند
توبه از کردار و افعال قدیم

یک به یک مشهود می گردد ورا
از عذاب قبر و از نار جحیم

باز چون آن قصه اش از یاد رفت
گشت تن فربه ز خون و لحم و ریم

می شود فرعون وقت خویشتن
جنگ می آرد به موسای کلیم

هر زمان آیینه ای گیرد به کف
تا نماید روی چون پای سقیم

خوش کند دل را و خندد بر بروت
ریش را شانه کند سازد دو نیم

قشر می بیند وقوف از مغز نی
بی خبر تا چیست در زیر ادیم