ای صبح سعادت ز جبین تو هویدا
این حسن چه حسنست؟ تقدس و تعالا

من بنده ی آن باده ی نابم که دمادم
در هر نفسی تازه کند جودت ما را

از عربده ی ما در میخانه ی نیستی
جان بنده حسن تو، زهی حسن مدارا

از کعبه و بت خانه مگوئید به عاشق
از جنت و فردوس مگو مست لقا را

امروز اگر فرد شوی مرد خدایی
فردا مطلب نسیه،مجو عاشق فردا

دانند رفیقان که ره دور و درازست
از کوچه ی مقصود به بازار تمنا

در کوی تو پستیم،زهی منصب عالی!
با روی تو مستیم، زهی مقصد اقصا!

چون نسبت ما با تو درستست نگوئیم
دیگر سخن از مرتبه ی آدم و حوا

ای هادی جان و دل و دین رحمت عامت
بر قاسم بیچاره تو از لطف ببخشا