بگوش سرو چه گفتی؟ که پای کوبانست
بگوش عقل چه گفتی، که مست و حیرانست

مرا مگوی که: آهسته باش و دم درکش
فغان من همه زان چشم مست فتانست

بیا بکوی خرابات عشق، تا بینی
ز شام تا بسحر نعرهای مستانست

دگر بما ز جفاهای یار قصه مگوی
که خلق او همه لطفست و عین احسانست

هنوز فکر سر و جان خویشتن داری
ز کوی عشق گذر کن، که جای شیرانست

بیا بمجلس عشاق بی نقاب، ای دوست
از آن که روی تو شمعست و عقل پروانست

چو مرگ هیچ کسی را امان نخواهد داد
خنک کسی که دلش با حریف و پیمانست

مرو بپیرو دیوان، که راه تاریکست
بیا، که عشق خدا خاتم سلیمانست

بخرقه خلق و روی زرد ما منگر
کمینه جرعه ما قلزمست و عمانست

ربود جان و دل عاشقان مسکین را
ترا که سرمه بچشمست و زلف در شانست

قلم برندی قاسم زدند روز ازل
بیا بگو: بقلم رفته را چه درمانست؟