هوش مصنوعی: این شعر عرفانی به ستایش عشق الهی و تأثیر آن در هدایت و نجات انسان می‌پردازد. شاعر عشق را چاره‌ساز زندگی و راهنمای انسان به سوی نور و رستگاری می‌داند و از مخاطب می‌خواهد تا در مسیر عشق گام بردارد. همچنین، به محدودیت‌های عمر و ضرورت همراهی با عشق اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از اصطلاحات خاص ادبیات کلاسیک ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک کامل پیام‌های عرفانی نیاز به تجربه و شناخت بیشتری از زندگی دارد.

شمارهٔ ۱۶۵

چون روی تو ز مصحف تنزیه آیتیست
هرجا که آیتیست در آنجا درایتیست

از من قبول کن سخن خوش، باعتقاد :
هرجا درایتیست هم آنجا هدایتیست

آخر نگشت عشق و بپایان رسید عمر
اول بدایتیست، بآخر نهایتیست

هرجا که می رود سخنی در بیان عشق
مقصود حسن تست، دگرها حکایتیست

زین بیشتر جفا مکن، ای عمر نازنین
آخر جفا و جور ترا حد و غایتیست

همراه عشق باش، که این عشق چاره ساز
اول هدایتیست، بآخر عنایتیست

در خانه جای عقل بود، یا مقام عشق
مامور عشق باش، که جان را حمایتیست

این عشق چاره ساز در اطوار کاینات
منصور رایتی و از نور رایتیست

قاسم، بهر کجا که زند عشق او علم
در ظل او گریز، که مشهور رایتیست
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۶۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۶۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.