ذکر جمیل یار جهان را فرو گرفت
عالم گرفت، لیک بوجه نکو گرفت

جان نکته ای شنیداز آن حسن بر کمال
سوزی زدل برآمد و شوری درو گرفت

فارغ شد از سلامت و راه فنا گزید
هر دل که با ملامت عشق تو خو گرفت

روشن شد از لوامع اشراق آن جمال
آن پرتوی که نیر خورشید ازو گرفت

می خواند گل ز وصف جمال تو آیتی
عشقت چه نکتها که برو رو برو گرفت؟

اوصاف یار عشق نخست از خرد شنید
اول ازو شنید و بآخر برو گرفت

اندر میان این همه رندان باده نوش
جم بود خال آدم و جام جم او گرفت

دانی میان زاهد و عارف چه فرق بود؟
این راه اعتدال گزید، آن علو گرفت

قاسم میان خاک در شاهوار یافت
چون باز یافت باز ره جست و جو گرفت