در قیامت همه کس طالب و جویا باشد
دل ما طالب این قدر معلا باشد

عشق،کان جان و دل و دین ز تو باز استاند
عشق نبود،مگر آن طامه کبرا باشد

در جهان گشتم و آفاق سراسر دیدم
ذات انسانست،که هم اسم و مسما باشد

هر کرا جان و دلی هست به جانان نزدیک
راحت جان و دلش باده حمرا باشد

من،که با خاک سر کوی تو شوقی دارم
سر کوی تو مرا جنت ماوا باشد

دل و دین برد ز من، جان طلبد،چون سازم؟
هر کجا عشق بود جمله ازینها باشد

چند گویی تو ازین عقلک بی عقل مدام؟
مثل عشق و خرد پشه و عنقا باشد

من ندانم که چه حالیست که پیوسته به جان
دلم آشفته آن قامت و بالا باشد؟

در صبوحی،که سر از خاک برآرند همه
قاسمی بنده آن خسرو جانها باشد