هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی، زیبایی و جمال معشوق را با تصاویر شاعرانه مانند ابروی چین دار، زلف نقاب‌گون و ریاحین توصیف می‌کند. شاعر از درد عشق و شوق دیدار معشوق می‌گوید و تأکید می‌کند که جمال او چنان است که حتی صوفی را از خود بیخود می‌کند. همچنین، اشاره‌ای به یقین و اطمینان در عشق دارد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اصطلاحات و تشبیهات نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

شمارهٔ ۲۶۷

نه از خطاست که در ابروی تو چین باشد
تو نازنینی و ناز تو نازنین نباشد

قیامتست برآن رخ نقاب زلف،اما
نقاب چون بگشایی قیامت این باشد

بنفشه گر بلطفت شه ریاحینست
بپیش سنبل زلف توخوشه چین باشد

دوای درد مرا مصلحت نمی بینی
مگر که مصلحت کارمن درین باشد

ز شوق روی تو صوفی روان بر افشاند
بجای دست اگرش جان در آستین باشد

مقیم گوشه خلوت کجا توانم بود؟
مرا که چشم تو از گوشه در کمین باشد

بهرچه کرد نظر قاسمی جمال تو دید
چنین بود نظری کز سر یقین باشد
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۶۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۶۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.