ساقی، بیار باده گل رنگ خوشگوار
ماییم و جام باده و گلبانگ گیر و دار

هر کس که درد عشق تو با خویشتن نبرد
در روز حشر وقت حسابست شرمسار

روی جهانیان بمفری و ملجائیست
عاشق باختیار ز خود میکند فرار

طغیان حال ما همه با کفر میکشد
عارف کسی بود که شریعت کند شعار

ساقی، رسید نوبت شادی و خرمی
جامی بعاشقان ده از آن خمر بی خمار

یا رب، چه حالتست که هر جا که هست هست
عشاق در میانه و معشوق بر کنار؟

در دار زاهدان سخن عشق کمتراست
قاسم سفر گزید ازین دار بی مدار