عزت عشق بود غیرت یار
که ندادند منکران را بار

بسط بحر حیات عرفان بود
که گشادند کافران زنار

دار را چون بدید گفت حسین:
«لیس فی الدار غیرنا دیار»

چند از افسانهای نو و کهن؟
پیش ما این سخن میآر و می آر

فقر یعنی فنای صرف کند
نقد قلب ترا تمام عیار

چون عیارت تمام گشت، تمام
تاج بر سر نه و علم بردار

تا بکی بر کنار بحر محیط
تشنه و زار همچو بوتیمار؟

در سماع خدای دست افشان
که جهان را بتست استظهار

قاسمی از کجا و زاهد خشک؟
یا الهی، بلای بد وادار