بس عجب طرفه حدیثیست که: آن شاه جهان
ظاهرست از همه اعیان و در اعیان پنهان

سوز از اندازه گذشتست، مگر بار دگر
آتش افتاد ز سودای تو در خرمن جان؟

از تو فرخنده، اگر کفر، اگر ایمانست
با تو در خنده، اگر کعبه، اگر دیر مغان

رند می خانه ز سودای تو شوری دارد
صوفی از شوق تو در صومعها جامه دران

دوست از لطف بیان کرد که: درمان تو چیست
ببیان راست نیاید صفت لطف بیان

گر بدانند ترا نیک بتحقیق و یقین
همه کس رو بتو دارند، مدان و همه دان

بنشان تو کسی در دو جهان ممکن نیست
لاجرم کافر و مؤمن ز تو گویند نشان

عاشق از سود و زیان فارغ و آزاده و فرد
طور عقلست که وابسته سودست و زیان

قاسمی، قاعده عربده در باقی کن
بعد از آن می ز کف ساقی باقی بستان