تراست ناز، که سلطان حسن و تمکینی
مرا هزار نیاز و هزار مسکینی

چه آتشی تو؟ که دل را تمام سر تا پای
ز سوز تا نگدازی، ز پای ننشینی

مگر که مصلحت کار من درین دیدی؟
که هیچ مصلحت کار من نمی بینی

لبت چو در سخن آمد، بگاه لطف و بیان
گدای شیوه او شد شکر بشیرینی

سخن ز عقل نهان پیش عاشقان میرفت
بخنده گفت: «نعم،کلهم مجانینی »

مرا تو قبله دینی، بعاشقان برسان
که خیر باد! «لکم دینکم ولی دینی »!

دعای قاسم بیچاره از کرم بپذیر
بجان تو، که دعایی و جان آمینی