به دل دوزد نگاهت سینه ها را
به گل گیرد رخت آیینه ها را

بهار سینه صافی بی خزان تر
ز دل روبد غبار کینه ها را

بیا زاهد که مست سجده یابی
به پای خم شب آدینه ها را

نخستین گام سر باید نهادن
که بالا می رود این زینه ها را

اسیر دور گردم می توانم
که نامحرم کنم دیرینه ها را