تماشاگاه دل چشم سیاه است
که هر زخم نگاهش عیدگاه است

ز شرم بی زبانی بر تن من
سر هر مو زیان عذر خواه است

چرا مستغنی از عالم نباشد
غمت را چون دل من دستگاه است

ز راهم کی برد هر نقش پایی
نگاهم سر به راه شاهراه است

اسیر از آسمان باکی ندارم
چو نادانی مرا پشت و پناه است