هوش مصنوعی:
این متن شعری است که از احساسات عمیق و دردهای درونی سخن می‌گوید. شاعر از اشک و آه خود گل و سنبل می‌رویاند و از ناله‌هایش ترانه‌های بلبل شکوفا می‌شود. او از تنگدلی و خزان زندگی خود می‌گوید و اشاره می‌کند که تنها کسی بهار را تجربه کرده که گل‌هایش شکفته است. همچنین، از غفلت و حیرت در دل و شکوفایی غنچه‌ها در بهار تغافل سخن می‌راند. در پایان، شاعر به تأثیر گریه‌های خود در بهار اشاره می‌کند که بدون حضور معشوق، نه غنچه‌ای خندیده و نه گلی شکفته است.
رده سنی:
15+
این متن دارای مضامین عاطفی عمیق و نمادهای شاعرانه است که درک آن به بلوغ فکری و تجربه‌های عاطفی بیشتری نیاز دارد. نوجوانان و بزرگسالان بهتر می‌توانند با احساسات و مفاهیم انتزاعی آن ارتباط برقرار کنند.
شمارهٔ ۲۶۶
از اشک و آه من گل و سنبل شکفته است
از ناله ام ترانه بلبل شکفته است
سیر خزان تنگدلی کرده ایم ما
آن کس بهار کرده که گل گل شکفته است
هرکم نگاهیش ز دلم برده حیرتی
این غنچه در بهار تغافل شکفته است
نشتر خلد به دیده خصم از غبار ما
گلها ز فیض خار تحمل شکفته است
در نوبهار گریه ما بی رخش اسیر
نه غنچه خنده کرد و نه گل شکفته است
از ناله ام ترانه بلبل شکفته است
سیر خزان تنگدلی کرده ایم ما
آن کس بهار کرده که گل گل شکفته است
هرکم نگاهیش ز دلم برده حیرتی
این غنچه در بهار تغافل شکفته است
نشتر خلد به دیده خصم از غبار ما
گلها ز فیض خار تحمل شکفته است
در نوبهار گریه ما بی رخش اسیر
نه غنچه خنده کرد و نه گل شکفته است
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۶۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۶۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
