تا غمش در دلم قرار گرفت
برگ گل شعله در کنار گرفت

خویش آتش ز گل نمی دانست
دل ما را ز ما چکار گرفت

دل یکرنگ خویش را نازم
خویش را تنگ در کنار گرفت

بی تو دیگر چه می توان گفت
چشم آیینه ها غبار گرفت

سرو رفتار و غنچه گفتار
چقدر از تو اعتبار گرفت

خوی بیگانگی چنین افروخت
نقد دلبستگی عیار گرفت

به وفای سرشگ خود نازم
که گلاب از گل مزار گرفت

الحذر الحذر ز ساختگی
نتوان خوی روزگار گرفت

تا شدم خاک راه یار اسیر
اعتبار من اعتبار گرفت