از وفا صافدلانی که می ناب خورند
تا قیامت ز ملامت زدگی تاب خورند

باده بر طلعت خورشید گل رسوایی است
مفت رندان که می از ساغر مهتاب خورند

چقدر خنده که بر اهل وفا دارم های
می ننوشند و کباب از دل احباب خورند

اهل عرفان که به چشم تر ما می خندند
چون خرابی چقدر سیلی سیلاب خورند