گر دو روزی کامجو در عشق بی آرام بود
همچو داغ لاله در آتش نشینی خام بود

سخت ممنونم ز رسوایی که روز خوش ندید
تا دل دیوانه در زنجیر ننگ و نام بود

آگه از حال دلم بی منت پیغام شد
بی زبانیها میان ما و او پیغام بود

هر کجا رفتم دل بیمار من صحت نیافت
سازگار آب وهوای شهر بند دام بود

هر کجا تنها دچارم شد ز شرم او اسیر
دیده خصم دیدن و دل دشمن آرام بود