هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از زبان شاعری است که با چراغ به عنوان نماد عشق و روشنایی سخن می‌گوید. او از رنج‌ها و اشک‌هایش می‌گوید، اما در عین حال، عشق و امید را در دل دارد. شاعر از پروانه و شمع به عنوان نماد عاشق و معشوق استفاده می‌کند و به زیبایی‌های عشق و فداکاری در راه آن اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین، استفاده از نمادها و استعاره‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

شمارهٔ ۷۰۳

اشک گلگونم به راه وعده می کارد چراغ
جلوه شمع قدی از خاک بردارد چراغ

هر نفس در سینه تنگم چراغان دگر
با خیال او شبم تا صبح بشمارد چراغ

در قمار سوختن داد تماشا می زنم
من دلی دارم اگر پروانه ای دارد چراغ

گر نباشد غیرت عاشق نقاب حسن پاک
روز روشن از پر پروانه می بارد چراغ

از کف خاکسترم صبح امیدی می دمد
شام خواب آلوده ام در زیر سر دارد چراغ

تیرگی از پرتو یادش گلستان من است
از سویدای شبم گل در بغل دارد چراغ

شب ز آهم بلبل از پروانه نشناسد اسیر
کس به گلشن گر برای امتحان دارد چراغ
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۷۰۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۰۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.