هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از دردها و رنج‌های خود می‌گوید و از بی‌توجهی دیگران به حالش شکایت دارد. او احساس تنهایی و غم عمیقی دارد و از این که کسی دلیل غمش را نمی‌داند، ناراحت است. همچنین، به انتظار کشیدن برای رسیدن به آرامش (نمادین با باده) اشاره می‌کند.
رده سنی:
16+
متن دارای مضامین عمیق عرفانی و احساسی است که درک آن برای نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، اشاره‌های نمادین به مفاهیمی مانند باده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامناسب باشد.
شمارهٔ ۱۰
من که گشتم خاک ره پروای افلاکم چرا
من که کردم ترک سر از دردسر باکم چرا
رشک دل با دیده کم از اختلاط غیر نیست
کس چه می داند که در بزم تو غمناکم چرا
انتظار باده را هم نشئه ای در جام هست
گر نمی دانی مقیم سایه تاکم چرا
من که کردم ترک سر از دردسر باکم چرا
رشک دل با دیده کم از اختلاط غیر نیست
کس چه می داند که در بزم تو غمناکم چرا
انتظار باده را هم نشئه ای در جام هست
گر نمی دانی مقیم سایه تاکم چرا
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
