هوش مصنوعی:
شاعر در این ابیات از عشق و تغافل معشوق سخن می‌گوید. ابتدا اشاره می‌کند که معشوق با نوشتن نامه‌ای پر از گل و سنبل، امیدواری ایجاد کرد، اما وقتی نامه به دل شاعر رسید، تنها حرف تغافل (بی‌اعتنایی) در آن یافت شد. سپس با آمدن بهار و سبز شدن خط (خط خوشنویسی یا رخسار معشوق)، شاعر احساس دیوانگی می‌کند و این حالت را بر ورق گل می‌نویسد.
رده سنی:
15+
مفاهیم عمیق عاشقانه و استفاده از استعاره‌های ادبی ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، درک ظرافت‌های تغافل و دیوانگی در عشق نیاز به بلوغ فکری دارد.
شمارهٔ ۱۷۱
آنکه برات چمن برگل و سنبل نوشت
چون به دل ما رسید حرف تغافل نوشت
سبزه خط چون دمید از رخ او نوبهار
نسخه دیوانگی بر ورق گل نوشت
چون به دل ما رسید حرف تغافل نوشت
سبزه خط چون دمید از رخ او نوبهار
نسخه دیوانگی بر ورق گل نوشت
وزن: مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن (منسرح مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
