ز خمار عضو عضوم به شکسته خار ماند
نفس از خرابی دل به کف غبار ماند

سر زندگی ندارد چه شکفتگی فزاید
ز خمار خنده ما به گل مزار ماند

نه همین پیاله ما شب جمعه بینوا شد
نه به دیده خواب گنجد نه به دل قرار ماند