هوش مصنوعی:
شاعر در این متن بیان می‌کند که اگر دوستش به او بی‌مهری کند، به سوی دشمن می‌رود. او از شرایط سخت زندگی خود می‌گوید و اشاره می‌کند که حتی اگر گرمایی اندک در گلخن (محیطی سرد و تاریک) ببیند، آن را به گلشن (باغی زیبا) ترجیح می‌دهد. همچنین، او از بخت سیاه و دلگیری خود سخن می‌گوید و به همین دلیل به سفر به هند و گلخن می‌رود.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عاطفی و فلسفی است که درک آن برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و اصطلاحات ادبی ممکن است برای گروه‌های سنی پایینتر قابل فهم نباشد.
شمارهٔ ۳۱۷
دوست گر منت گذارد سوی دشمن می روم
گر زگلخن گرمیی بینم به گلشن می روم
اخگرم زندانی خاکستر بخت سیاه
بسکه دلگیرم به سیر هند گلخن می روم!
گر زگلخن گرمیی بینم به گلشن می روم
اخگرم زندانی خاکستر بخت سیاه
بسکه دلگیرم به سیر هند گلخن می روم!
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۱۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
