گفت دارم طالعی ای ارسلان
نه ز خود بل از خداوند جهان

گه زنم گر دست بر خاک اینچنین
دست من گوهر برآرد از زمین

دست برد و مشت خاکی بر گرفت
از پی تمثیل نز بهر شگفت

کف گشود انگشتر شه شد عیان
همچو خورشید از میان آسمان

شه ز جا جست و گرفت انگشتری
گفت خرمای تورا من مشتری

پس بهر دینار دادش منفعت
پنج دینار دگر از مرحمت

گفت تاجرزاده با آن آشنا
طالع من همچنین است از وفا

از وقوف و کاردانی خود مپرس
زر به سوی خانه آرم ترس ترس