سعادت یار و دولت همنشین است
کسی را کان رخ مهوش قرین است

بتا دوری نمی خواهم ز رویت
صلاح کار من گویی در این است

نداری مهربانی با من ای دوست
به جان تو که می دانم چنین است

هزاران داغ و درد از روز هجران
به جانم زان مه زهره جبین است

به محراب دو ابرویت کنم روی
به تخصیصم دعا در راه دین است

نگارینا جفا کردی و رفتی
وفا و دوستی با ما همین است

اگر تو بی وفایی پیشه کردی
مرا مذهب نگارینا نه این است

گرم جان بخشی و گر دل ستانی
جهان باری به جان و دل رهین است

عزیزان چون مرا بینند گویند
مکن ترکش که یاری نازنین است

ترحم نیستت در دل نگارا
مگر آن دل که داری آهنین است

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir