جهان گر سر به سر بستان و باغست
مرا با رویش از عالم فراغست

به زلفش مشک را تشبیه کردم
بگفتا آن ز سودای دماغست

به هجران صبر نتوانم که وصلش
تنم را جان و چشمم را چراغست

ز وصلم مرهمی نه بر دل ای دوست
کم از هجران تو بر سینه داغست

مرا در درد هجران ای دلارام
مسلمانان چه جای باغ و راغست

کنون در گلستان وصلم ای جان
به جای بلبل شوریده زاغست

ز دست جور چرخ نامساعد
کنون طوطی گرفتار کلاغست