تا دو زلف تو پیچ و تاب آورد
شور در حال شیخ و شاب آورد

رشک روی تو ای پریچهره
لرزه در چشم آفتاب آورد

روی چون آفتاب دوست بدید
دیده ی ما به دیده آب آورد

جان چو مشتاق بود بر وصلت
از دل سوخته کباب آورد

حال دل با طبیب خود گفتم
صبر فرمود و با جواب آورد

کاین علاجست درد دوری را
چه کنم رایش این صواب آورد

بوی زلف بنفشه رنگ نگار
چو دماغم شنید خواب آورد

لب رود و سرود و بوی بهار
یادم از دولت شباب آورد

لطف جان بخش یار بر لب جوی
دف و چنگ و نی و شراب آورد

گفتمش بوسه ای بده صنما
زآن لب و چشم در خطاب آورد

زآن لب چون شکر عجب دارم
که به تلخی مرا جواب آورد

گل ز شرم رخش در آب افتاد
بر سر آتش و گلاب آورد

دیده ی بخت ما نشد روشن
تا رخ مهوشت نقاب آورد

آنچه من از زمانه می بینم
در جهان این بلا که تاب آورد