این جور و جفای چرخ تا چند
دارد دل خاص و عام در بند

از حادثه ی زمانه باری
بیخ شجر امید برکند

از باغ دل جهان تو گویی
هر برگ به گوشه ای پراکند

سرو چمن مراد جانها
دست ستمش ز پا بیفکند

فریاد ز دست چرخ فریاد
بیداد به جان ما بگو چند

وین دل چه کنم که از عزیزان
با درد و غم تو نشنود پند

وین گوش زمانه اش تو گویی
کز پنبه ی غفلتش بیاکند