گر آید نسیمی ز سوی نگار
کنم جان و دل بر نسیمش نثار

دماغم بیاساید از بوی او
جهان تازه گردد به باد بهار

بهار آمد و باد نوروز باز
بیاورد بویی چو مشک تتار

چه مشک و چه عنبر چه کافور و گل
بود همچو بوی سر زلف یار

به سوی گلستان اگر بگذرد
فرو ریزد از شرم او گل ز بار

خجل گردد از قامتش نارون
به خاک افتد از شرمساری چنار

بنفشه خجل گشت از زلف او
فتاده به پایش چنین سوگوار

سرافکنده نرگس به پیشش کنون
ز مستی چشمش شده در خمار

ز شرم رخش ارغوان شد بنفش
تو خیری نگر کاوست زار و نزار

زبان آوری کرد سوسن از آن
میان ریاحین چنین است خوار

سمن با رخش لاف می زد به حسن
به جان آمد او را ز گل نوک خار

شقایق فروغ جمالش بدید
شد از رنگ رخسار او شرمسار

به پیش گلستان رویش به باغ
نیامد گل و یاسمن در شمار

چو در بوستان بگذرد سرو ناز
سراید چو مستان ز مهرش هزار

مرا آرزو هست در فصل گل
میان چمن یارم اندر کنار

شکوفه چو بشکفت در بوستان
چو سیمش برافشان به پای نگار

جهان خوش شد و نیست ما را خوشی
که جز غم نباشد درین روزگار

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir