دلم بگرفت از تنها نشستن
دمادم رخ به خون دیده شستن

روا داری تو مرغ جان ما را
به زاری بال و پر درهم شکستن

طریق عهد با یاران یکدل
ببستن باز بی جرمی گسستن

نهادن بر ره زاغان گل وصل
دل بلبل به خار هجر خستن

نیارد جز پریشانی و سودا
دل اندر زلف و خال یار بستن

ز شادی سر به گردون برفرازم
اگر دستم دهد زین غصّه رستن

جهان شد بر بلای عشق خرسند
که مشکل باشد از بند تو جستن