هوش مصنوعی: شاعر در این متن از درد فراق و هجران معشوق خود می‌نالد و از او می‌خواهد که بر حالش رحم کند. او بیان می‌کند که چگونه دل به معشوق بسته و از دنیا و آخرت چشم پوشیده است، اما معشوق با بی‌مهری و دوری، قلبش را می‌سوزاند. شاعر با تصاویری مانند زردی صورت از درد فراق و سرخی اشک‌ها، عمق رنج خود را نشان می‌دهد و از معشوق می‌خواهد که حتی برای یک لحظه به او نگاه کند. او همچنین به مقایسه خود با فرهاد و معشوقش با شیرین اشاره می‌کند و از بی‌وفایی و دوری معشوق شکایت می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مضامین عاشقانه عمیق و احساسات پیچیده است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات ادبی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

شمارهٔ ۱۱۸۴

تا به کی در پا کشد زلفت دل مسکین من
رحمتی بر حال ما کن ای مه و پروین من

چون من از دنیا و عقبا مهر تو بگزیده ام
نور چشمم از چه رو رفتی چنین در کین من

رویم از درد فراقت زرد و اشک دیده سرخ
یک نظر فرما خدا را بر رخ رنگین من

تا ببینی خون دل بر رویم از هجران روان
بو که باری رحمت آری بر تن مسکین من

تا به کی بر پشت طاقت بار هجران می نهی
از وصالت شاد کن جانا دل غمگین من

خسته هجران منم یک شب گذر کن سوی ما
شمع مومین دان ببین چون سوخت بر بالین من

دلبرا فرهادسان چون جان شیرین دربرت
کرده ام از من مشو دور ای چو جان شیرین من

گفتمش دل را ببردی قصد جانم می کنی
در جوابم گفت آری این بود آیین من

چشم مستش خون جان ما بخورد اندر جهان
با دو زلف کافرش گفتم بیا در دین من

بر دو چشم شیرگیرش خون جان ما بخورد
پس چرا از ما رمید آن آهوی مشکین من
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۸۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۸۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.