ما را شکایتیست ز دست جفای تو
تا کی کشد بگو دل مسکین بلای تو

با آنکه دل ببردی و در پا فکندیش
جان کرده ایم در سر مهر و وفای تو

تا کی جفا و جور کنی بر دلم بگو
از حد برفت ای دل و دین ماجرای تو

ای دیده تا به چند کنی بر دلم ستم
هجران آن نگار دهد هم جزای تو

روزی ز من نپرسی ای سرو راستی
عمریست تا ز جان شده ام مبتلای تو

جور رقیب و سرزنش اهل روزگار
تا کی کشم بتا تو بگو از برای تو

تو پادشاه هر دو جهانی و من گدا
خرّم کسی که در دو جهان شد گدای تو