تو را لبیست نگارا چو غنچه پرخنده
مرا سریست چو نرگس به پیش افکنده

نقاب از رخ خود برگشا که تا خورشید
شود ز تاب رخ روشن تو شرمنده

تنت ز درد مصون باد و دل ز غم آزاد
که نیست ذات شریفت به این دو ارزنده

منت زجان شده ام بنده و خداوندان
نظر ز روی عنایت کنند بر بنده

هر آنکه روی توی را صبح و شام می بیند
یقین شدم که ورا دولتیست پاینده

نظر به جانب ما کن ز روی لطف دمی
که سال و ماه و شب و روز تست فرخنده

چو همدمم دم عیسی دمست گو یکدم
بدم که تا دو جهان گردد از دمش زنده