ای خیال رخ تو در دیده
مه ز روی تو نور دزدیده

ای سهی سرو ما دمی بخرام
تا کنم مسکن تو در دیده

دلم از جان شدست بنده ی تو
آن رخ دلفریب تا دیده

تا به کی در فراق جان بدهد
آن دل مستمند غم دیده

گوش جانم ز لعل چون شکرت
سخنی دلپذیر نشنیده

یا که اندر همه جهان چون تو
دیده بخت من کسی دیده

رقعه ی دلپذیر بنده نواز
بر دو دیده نهاده پیچیده

سرو و طوبی و نارون باری
درد از آن قامت تو برچیده

دل مسکین من سراسیمه
در جهان از غم تو گردیده