آه از این روزگار گردیده
آه از این کار ناپسندیده

جان رسیدم به لب بگو چه کنم
از جفای تو ای دل و دیده

از جفاهای چرخ بی قانون
خون فشانیم دایم از دیده

ای بسا خار کز غمت خوردیم
یک گل از باغ وصل ناچیده

من ز وصف جمال او گشتم
عاشق روی دوست نادیده

همه چشمی جمال تو طلبند
خوش بود مردم جهان دیده

هیچ دانی بتا که آن بالا
بر دل ما بلاست از دیده