تا کی ای دیده دل اندر رخ جانان بندی
مدّتی با غم زلف مهی اندر بندی

بس جفا می رود اندر غم هجران بر من
تا کی ای جان ستم و جور به ما بپسندی

نقش رویت نرود هرگزم از دیده جان
تو مگر مهر رخت در دل ما آکندی

آخر ای دیده ی مهجور ستمدیده چرا
در غمش باز سپر بر سر آب افکندی

ای دل خسته تو تا چند ز سودای رخش
در سر زلف دلارام چنین پابندی

ما سهی سرو ندیدیم بدین شیوه گری
ما دگر ماه ندیدیم بدین دلبندی

چون دل و جان و جهان هر سه فدایت کردم
تو چرا یکسره دل را ز وفا برکندی