گفتم به غم که از همه ابنای روزگار
با من وفا کسی چو تو یاری به سر نبرد

غم گفت چون کنم که غریبی و بی نوا
بی مونسی چگونه توانی دمی سپرد

گوی مراد در خم چوگان آن کس است
کز صبر پای در سر میدان غم فشرد

خوش باش شادی و غم دنیا عدم شمر
رستم ببین چه دارد و کاووس کی چه برد

خوناب دیده ام به رخ دل فرو دوید
جز نقش دوست هرچه همی دید می سترد