اگرچه یار تواند به سوی خسته نظر
ز روی لطف فکندن ولی نمی فکند

چرا همیشه دل دشمنان کند خرم
چرا مدام دل دوستان خود شکند

مکن مکن که ز باغ دل وفاداران
کسی درخت محبّت ز بیخ برنکند