۱۳۹ بار خوانده شده

شمارهٔ ۲۱۷

تا کی غم این جهان فرسوده خورم
تا چند جفای مردم سفله برم

چون خال بتان حال دلم گشت تباه
در چرخ کبودجامه خود نیست کرم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۱۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.