بیا که باغ نکوتر ز روی دلخواهست
بهار خیمه برون زن چه جای خرگاهست

کنون که در چمن آگاه گشت لاله ز خواب
غرامتست بر آن کو ز عالم آگاهست

به فصل این گل کوتاه عمر عشرت کن
که قصه تو درازست و عمر کوتاهست

تو بر زمانه همی خند چون فنینه گریست
که خنده های گل از گریه ی سحرگاهست

مدار انده فردا چو راه عشق روی
که خود رسد ز بد و نیک هر چه در راهست

هزار جان مقدس فدای آن کس باد
که جای او به چنین وقت حضرت شاهست

خدایگان جهان ارسلان که توقیعش
ز بهر عصمت دین اعتصمت باللهست