رخت عاشقان را نظر می پذیرد
لبت خستگان را شکر می پذیرد

فلک را شکر خنده می آید آنجا
که پروانه را شمع پر می پذیرد

ز آه دلم هر شبی خاک کویت
جهان را نسیم سحر می پذیرد

به دل مهر بپذیر کاین مایه دانی
که سنگ سیه نقش زر می پذیرد

گرفتم رسد هر چه پذرفتی از من
مرا تا رسیدن که در می پذیرد؟

به غم می دهم جان پاک از دل خویش
اگر جان ز من بی جگر می پذیرد

مجیر ار چه زد پشت پایی جهان را
به منت ز تو دردسر می پذیرد