فلک باز از نهان خارم نهادست
که پیری پای بر کارم نهادست

مرا خاری چنین ننهاد دیگر
اگر چه خار بسیارم نهادست

بدین موی سپید ار راست خواهی
بنای رنج و آزارم نهادست

مرا تا دهر سنبل یاسمین کرد
به دل بر بار تیمارم نهادست

تحکم بین که گردون برگ کافور
به جای مشگ بر بارم نهادست

معاذالله که این موی سپیدست!
که دل بر جنگ و پیکارم نهادست

به راه عیش بر، دامی است ز انده
که این چرخ ستمکارم نهادست