هوش مصنوعی: این شعر از هفت پیکر نظامی گنجوی، با تصاویر شاعرانه و استعاری، به توصیف گذر زمان، شکستن تاریکی شب با طلوع صبح، و نبرد نمادین بین نور و تاریکی می‌پردازد. شاعر از عناصری مانند آسمان، مرغ سپیده‌دم، تیر نفس‌های سالکان، و جام جم برای بیان مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی استفاده می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی خواننده نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و زبان شاعرانه ممکن است برای خوانندگان جوان‌تر دشوار باشد.

شمارهٔ ۱۱

هنگام آنکه صبح صف آسمان شکست
اول نفس که زد دم شب در دهان شکست

هر بیضه ای که بود برین آشیان سبز
مرغ سپیده دم همه در آشیان شکست

شب دید و من که تیر نفسهای سالکان
پیکان سفته در جگر آسمان شکست

هر دو کان ز مجمر دلها برون پرید
بر روی صبح طره عنبر فشان شکست

دلهای شبروان ز رقیبان پرده در
گوهر ز سنگ چون شکند آنچنان شکست

من جام جم گرفته و با خود درین سخن
کین جامخانه فلکی چون توان شکست؟

آخر زمان به کین من آمد مگر منم
اول کسی که شیشه آخر زمان شکست

زوبین آه بر سپر شب چنان زدم
کز باد حمله تیر فلک در کمان شکست

دل عزم آستان عدم داشت عقل گفت
بس یار آبگینه که این آستان شکست

من گرم کرده اسب سخن با برید سر
خوشید سر بزد سخنم در دهان شکست

دل گفت کای مجیر هم از راه باز گرد
کان اسب در سر آمد و آن نردبان شکست
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.