هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر به ستایش جهان و قدرت الهی می‌پردازد. او از عظمت و کرم جهان سخن می‌گوید و بیان می‌کند که هیچ‌کس نمی‌تواند مانند بنده‌ی او ستایش کند. همچنین، شاعر به مسائل معنوی و هنری اشاره می‌کند و از حاسدان و مشکلات روزگار نیز سخن می‌گوید. در پایان، شاعر از خداوند طلب کمک و رحمت می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق معنوی و فلسفی است که درک آن برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، استفاده از اصطلاحات و تشبیهات پیچیده‌ی ادبی ممکن است برای گروه‌های سنی پایین نامفهوم باشد.

شمارهٔ ۴۳

ای جهان کرم سلام علیک
کز سلامت سلامت افزاید

وهم مساح پیشه تا ابد
طول و عرض دلت نپیماید

دفتر مردمی و مردی را
با تو یک حرف در نمی باید

هیبت تو چو همت اندر تست
گره روزگار بگشاید

با فراخای عرصه هنرت
فلک المستقیم تنگ آید

دست تست آب خواه و دست بشوی
که ازو عاجزی بر آساید

آسیای سپهر جوجو باد
گر سر حاسدت نمی ساید

مادر روز و شب سترون باد
گر مراد دلت نمی زاید

ذوالجلال ای جلال می داند
که ترا کس چو بنده نستاید

سدره و طوبی ثنای ترا
طوطی خاطر من آراید

در صمیم شتا به باغ سخن
بلبلی چون مجیر نسراید

عرض حالی همی کنم بشنو
نادر آن رای تو چه فرماید؟

کرده ام پوستین وآنگه چه؟
نیفه نو که جان بیفزاید

صاحبا! جز به پشتی کرمت
روی آن نیفه روی ننماید

پوستینم کنی همی دانم
کان چنان و چنین چه می خاید

روی این پوستین بکن ز نخست
آنگه ار پوستین کنی شاید
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۱۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.