حکیما درین سبزه گاه ستوران
چو گل نوبت عمر یک روزه بهتر

شکم خواری نفس مادون صفت را
درین قحط سال کرم روزه بهتر

به ماتم سرای فنا چون رسیدی
جگر خسته و جامه پیروزه بهتر

کله گوشه چرخ خواهی سپردن
ترا پای بی زحمت موزه بهتر

جهان طعمه دام تردامنان است
همین لقمه خشک دریوزه بهتر