ای صدر بکن هر چه توانی ز تغافل
تا روز خود از وعده تو می شمرم من

باشد که ادب گیرم و جایی ننشینم
چون سیلی مطل تو فراوان بخورم من

از شعر و تقاضا دل و مغزم به خلل شد
در وعده بی مغز تو تا کی نگرم من؟

در کیسه ندارم درم قلب و گر نی
خود را به خود از غصه تو باز خرم من

کو دادگری کز سر انصاف تو زند دم؟
تا پیرهن از جور تو در پای درم من