ای غمت برده شادمانی من
بی تو تلخ است زندگانی من

بسر تو که با تو نتوان گفت
صفت رنج و ناتوانی من

از جوانی و حسن خویش بترس
رحم کن بر من و جوانی من

آن خود دان مرا که جمله توئی
آشکارائی و نهانی من

چه بود گر دمی ز روی کمر
دل درآری به مهربانی من

حاصل آید چو حاضر آئی تو
مایه عمر جاودانی من

(فلکی) روز و شب همی گوید
کز غم توست شادمانی من