۲۰۴ بار خوانده شده

شمارهٔ ۲۹ - فی المدیحه

ملکا تنت ز جان آمده جانت از خرد است
اورمزدی تو و فرخنده سپندارمذست

شادمان بنشین و ز دست دلفروز بتان
باده بستان که جهان با دل خصمانت بداست

وعده عمر تو از یزدان صدبار ده است
وعده ملک تو از باری ده بار صداست

بخت فیروز تو پاینده تر است از که قاف
بخت خصمان تو چون آب میان سبد است

در بر بخشش تو بخشش پرویز هبا
بخوشی لفظ تو دستان زدن بار بداست

دشمن خود بود آنکس که بود دشمن تو
آن کجا دوست ترا دوست تن و جان خوداست

بزمی بر تو چنانی که بگردون بر مهر
بجهان در تو چنانی که بجان در خرد است

هست مقراضی منسوج بچشم تو چنان
که بچشم دگران کهنه پلاس نمداست

بهمه کاری توقیع همی زن که فلک
بهمه کار تو تا محشر توقیع زد است

هرکه او دست بکین تو فشاند شب و روز
بر تن و جانش ز بخت بد دائم نکداست

باد چندانت به پیروزی در ملک بقا
که به آفاق درون مرد و زن و دام و دد است
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۸ - در مدح سید الوزراء عمیدالملک ابونصر
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۰ - قصیده
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.